Sexta-feira, 8 de Julho de 2011

La spera

 

“Bai a ser hoije” dixe a ber d’atamar ls nerbios. Esta nuite bai a ser special, tengo la certeza, bou a derrotar ls miedos i ls remordimientos i bou-me a antregar toda, pensei para mi, mentes speraba que l reloijo marcara la hora treminada.

Zasperaba cula spera. Querie tener todo bien purparado para que l ancuontro fura purfeito. Ya habie acendido las belas i queimado dous palicos de ancenso. La música scolhida cun tanto cuidado anchie las selombras que arrebanhorun la sala traídas pul çponer de l sol. Tu nun habie maneira de chegares.

Sento-me ne l sofá i da-me un arrepiu de l friu de l ampeço de la nuite, que me fai arrepiçar ls betones de las tetas. Parecen dous bulhacos ambaixo l xambre

 Ancosto-me i l mobimiento fai arrebalar l bestido nuobo subre ls quartos, deixando ber ls zeinhos de las meias de strena mercadas para este die, para esta nuite, i l cuntraste que faien cula brancura de la piel. Ante ls pelicos brabos de ls quartos se habien arrepiçado cul arrepiu d’há cachico. Aliso-los i ampalpo las meias coladas a la piel. Son amerosas i ls dedos subre eilhas faien-me manar quelobrinas que me cuorren l cuorpo anteiro. Tu nun chegas i you deixo que las mies manos cuntinen a fazer fiestas nas piernas.

De uolhos cerrados, sinto-me anchuquecir por ua buntade que me tolhe l santido. Nun sei que hei de fazer, mas l tino ancestral de ls mius dedos guia-los, a tantear, a çtapar, a çcubrir, rebolbendo, mexendo, sfregando, antrando, salindo… Cumo nunca antes, you topo-me cun lhibardade cumpleta, ampuosta pul teson que me abafa la culpa, mas nun abafa ls gemidos nien las eimoçones que tenie guardadas para tu me las fazeres santir.

Tu nun benes. You quedo feliç i nun te perciso.

Hoije çcubri que l quiero fazer you sola.

publicado por Çáncia de la Ancarnaçon às 01:25
link do post | comentar | Adicionar als purferidos
Quinta-feira, 30 de Junho de 2011

La purmeira beç

 

 

 

Dous an cada trés de ls mius amigos dezien que l que me faltaba era foder, la cumbersa de l questume. Subretodo dous desses mius amigos de la jolda que andábamos siempre zapacenciában-se porque you le agradaba. Habie un que passaba l die a dezir-me que you staba a la spera de ancuntrar un uobo quadrado i, mentes i nó, iba perdendo muito uobo redondo buono.

La berdade ye que you era spigadota i yá tenie zanuobe anhos. To las mies amigas yá le habien fazido i dezien-me que you tamien habie de ganhar coraige. L problema ye que you staba perdidica por un rapaç de la faculdade i dezie que se inda nun le habie fazido era por bias de inda nun tener calhado al modo, mas hoije beio bien que l que passaba era que you tenie la cabecica chena de cuontas de fadas i cuntinaba a la spera de l miu princepe ancantado ó de un uobo quadrado, sei alhá. De más a más, nun se me squecie l cunseilho de mie mai, que me dezie que l habie que fazer “por amor”.

L causo ye que a meio de l segundo anho, un die cumo outro qualquiera, tube de passar an casa de l miu príncepe a saber de uns cadernos de apontamientos para un eisame. Staba el solo an casa, i andaba todo an bolandas, por bias de la andáren a pintar i a demudar ls almairos de la cozina. L frigorifo i ls colchones de ls quartos stában na sala. Dixo-me que antrara i fumos cumbersando i scuitando uas músicas. Apuis el puso a tocar un disco de ls Scorpions, aquel cun uns çlous mi lhargos i uns solos de guitarra que nun acában. Procurou-me me nun querie dançar. Yá se habie fazido de nuite i el nun habie acendido las lhuzes, mas l scuro nun era cumpleto, por bias de l letreiro neón de un soto de la rue, a acender i a apagar, que altaraba la quelor de ls bidros i botaba ua lhuç stranha, cumo ne ls filmes, quando se apágan las luzes mas cuntinamos a ber las caras a modos a pintadas de azul. Aquel mei’scuro amerosaba las cousas i nun me custou deixar tirar l bestido. Tamien nun tube bergonha quando l senti a zapertá-me l sutian. Ls nérbios que you cuidaba que íban a atrapalhar dában-le campo a un deseio fuorte que me temaba por anteiro.

Fui anton que el abriu la puorta de l frigorifo i la lhuç amarielha çcubriu-mos znudos. Nunca me habie sentido assi tan zamparada i essa fui la mie grande surpresa: dar-me de cuonta de todos i de cada un daquels centímetros de chicha, la de siempre i la nuoba. Ye cierto que me haberie entretenido a medi-los, se nun me ten benido ua tremura fonda, de cuostas pal frigorifo, de donde spreitaba ua trabiessa cun trés bolhos de bacalhau.

 

publicado por Çáncia de la Ancarnaçon às 01:28
link do post | comentar | Adicionar als purferidos

.Partecipar

. Partecipar neste blogue

.Ls Outores

.Antradas

. La spera

. La purmeira beç

.Arquibos

. Janeiro 2014

. Agosto 2013

. Outubro 2012

. Setembro 2012

. Junho 2012

. Maio 2012

. Abril 2012

. Março 2012

. Fevereiro 2012

. Janeiro 2012

. Dezembro 2011

. Novembro 2011

. Outubro 2011

. Setembro 2011

. Agosto 2011

. Julho 2011

. Junho 2011

. Maio 2011

. Abril 2011

. Março 2011

. Fevereiro 2011

. Janeiro 2011

.tags

. todas as tags

.Janeiro 2014

Dom
Seg
Ter
Qua
Qui
Sex
Sab

1
2
3
4

5
6
7
8
9
10
11

12
13
14
15
16
17
18

19
20
21
22
23
24
25

26
27
28
29
30
31


.Lhigaçones

blogs SAPO

.subscrever feeds

Em destaque no SAPO Blogs
pub